Pero los fascistas, claro, siempre son los otros.

sábado, 24 de junio de 2017

Como me gustan los finales felices, y más con bossa nova.



Bossa nova...ahhh, y en blanco y negro.
Se ruega  máximo volúmen, les aseguro que sus pies bailaran sólos.

4 comentarios:

  1. Aquesta cançó no és ben bé una bossa nova, encara que aqui la versionin així, el seu compositor és Tony Rennis que les italià i autor també de Grande, grande, grande.

    salut

    ResponderEliminar
  2. Cert FRANCESC, però l'arranjament del tema fa que se li assembli quantitat.
    .
    Ahh , i no hi ha com els diamants, molts diamants, rubies, safirs i pedruscos varis per fer feliç a la persona estimada..

    i ella, en comptes de dir ¿¿¿ quando...cuando...cuando ???..dirá...¡¡¡ cuantos...cuantos...cuantos ¡¡¡
    Salut

    ResponderEliminar
  3. jejeje...el amor ¡¡¡ CHORDI...el amor y los pedruscos.

    ResponderEliminar

Van quedando pocos postes de madera en la ciudad de Barcelona

Quizá sería un tema para un poeta, no lo sé. Los postes de madera en Barcelona ciudad deben quedar contados con el dedo de una mano y, antes...